Ściany nośne i działowe
Ściany nośne, często zwane konstrukcyjnymi, to ważny element każdego budynku. Pełnią rolę podpory stropów, czy dachu, zapewniając stabilność całego budynku, przenosząc obciążenia z wyższych kondygnacji na elementy konstrukcyjne poniżej, aż do fundamentów.
Najczęściej grubość ścian nośnych to 24-25 cm. Można jednak znaleźć konstrukcje budynków, gdzie ściany nośne są grubości 18 cm. Wymaga to oczywiście odpowiednich wyliczeń wykonanych przez konstruktora.
Ściany nośne pełnią również rolę izolatorów, zarówno termicznych, przeciwwilgociowych, jak i akustycznych.
Ściany działowe, pełnią jedynie rolę wytyczenia przegród pomiędzy pomieszczeniami. Stawia się je na późniejszym etapie, już po wykonaniu konstrukcji budynku. Jest wręcz niewskazane, aby były ściśle wpasowane pod stropem, aby nie pękały należy zachować dylatację, którą można wypełnić np. pianą montażową.
Przed rozpoczęciem budowy dobrze jest wybrać preferowany materiał, z którego chcemy, aby nasz budynek był postawiony. Większość stron z poradami jest sponsorowanych przez producentów danych materiałów, stąd na każdej z nich znajdziemy inne „wspaniałe” właściwości danego materiału. Dlatego nie zamierzam sugerować konkretnego materiału, wskazując jedynie najbardziej popularne, w odniesieniu do przybliżonych kosztów postawienia budynku z danego materiału i technologii postawienia budynku z danego bloczka. Przed wyborem warto jednak zapoznać się z suchymi danymi, takimi, jak wskaźniki przenikalności cieplnej, hałasu i innych właściwości, które można porównać.
Najpopularniejszymi materiałami na ściany nośne, jak i działowe w budownictwie jednorodzinnym są:
- gazobeton / beton komórkowy / pot. Suporex lub Ytong, są to zamiennie stosowane nazwy dla jednego rodzaju bloczka. Jest on produkowany przez wiele firm. Powstaje on z piasku, wapna i spulchniaczy. Dzięki temu materiał jest lekki, dosyć miękki i łatwy w obróbce (cięciu). Bloczki bez problemu można ciąć przy pomocy tradycyjnej ręcznej piły do drewna. Murowanie ścian z tego rodzaju materiału jest najszybsze i najtańsze. Jest to spowodowane między innymi najtańszym transportem, a także szybkością murowania ze względu na niską wagę i duży rozmiar bloczków (często 24 cm x 59 cm). Beton komórkowy nie jest materiałem twardym, stąd w niektórych budynkach będzie konieczność wzmocnienia newralgicznych miejsc np. poprzez słupy żelbetowe. Decyduje o tym konstruktor. Gazobeton murujemy na kleje cienkowarstwowe,
- silikat, jest to materiał piaskowo – wapienny. Materiał jest dosyć ciężki, bloczki są twarde i mocne, ich cięcie wymaga zastosowania specjalnych pił z odpowiednio dużą tarczą (tradycyjna szlifierka kątowa o tarczy 230 mm nie przetnie bloczka na pół). Koszt postawienia z tego materiału jest wyższy od betonu komórkowego, sam bloczek jest dużo mniejszy (często 24 cm x 24 cm), trzeba wymurować więcej bloczków, niż w przypadku gazobetonu (przypada około 2,5 szt. bloczka na jeden bloczek betonu komórkowego). Transport ze względu na dużą wagę jest najdroższy spośród najpopularniejszych bloczków (na 1 paletę wejdzie dużo mniej m2 bloczków). Silikaty muruje się na zaprawę cienkowarstwową,
- pustak ceramiczny / pot. Porotherm, jest to materiał z gliny i pyłu drzewnego, powstały w procesie wypalania, następca tradycyjnej cegły. Jest to materiał najdroższy, w większości przypadków muruje się przy pomocy zaprawy grubowarstwowej mieszanej w betoniarce. Konieczność przygotowania sporej ilości zaprawy powoduje, że murowanie z tego materiały będzie droższe niż z silikatu czy gazobetonu. Koszt transportu będzie nieco tańszy niż w przypadku silikatu, ale z pewnością droższy niż przy betonie komórkowym. Materiał jednak często doceniany za jego tradycyjne pochodzenie. Istnieje metoda murowania pustaków ceramicznych na zaprawy cienkowarstwowe, a nawet pianę, jednak wymaga to zamówienia pustaków szlifowanych, dla uzyskania równego podłoża, co nie jest konieczne w przypadku murowania na zaprawę,
- ściany żelbetowe, w budownictwie jednorodzinnym rzadko stosowane (najczęściej przy budowaniu piwnic, rzadziej powyżej poziomu terenu). Są to ściany bardzo drogie ze względu na niezbędną dużą ilość stali, a także konieczność wypożyczania szalunków, których koszt jest wysoki. Przy takiej ścianie konieczne jest korzystanie wyłącznie z wykwalifikowanej ekipy, która w szybkim tempie jest w stanie złożyć szalunki, zalać ścianę, szalunki rozebrać i zdać do wypożyczalni (mało która firma ma swoje szalunki, gdyż są rzadko używane, a ich koszt jest wysoki),
- ścianki szkieletowe, w budynkach murowanych stosowane jedynie na ścianki działowe. Ich walorem jest to, że konstrukcję można wykonać w dowolnym miejscu i czasie, są lekkie, nie wymagają tynkowania, obkłada się je płytami gipsowo – kartonowymi, wnętrze uzupełnia się wełną. W budynkach w technologii drewnianej/kanadyjskiej pełnią również rolę ścian nośnych.
Są także inne – rzadko stosowane rozwiązania materiałowe, jednak celem tej porady jest przedstawienie najpopularniejszych – sprawdzonych technologii.
Podczas stawiania ścian nośnych i działowych parteru, trzeba koniecznie pamiętać o wykonaniu izolacji poziomej oddzielającej je od ścian fundamentowych czy płyty fundamentowej. Jedynie w ten sposób możemy mieć pewność, że mury nie będą podatne na zaciąganie wilgoci z niższych warstw. Taką izolację można wykonać przykładowo z papy lub grubej folii budowlanej.